Za dwie rzeczy ten film lubie: że będąc sequelem jest jednocześnie filmem o sequelach i że ze swojej banalnej schematyczności potrafił zrobić atut. Przecież tu wcale nie chodzi o to żeby się bać; ci co poszli na horror są zawiedzeni bo zostali zrobieni w konia. Żeby się Krzyk 2 podobał, trzeba uchwycić dystans, jaki film ma do samego siebie, trzeba bawić się w tą głupiutką zgadywankę kto zabija i kogo następnego zabije, i cieszyć się, jeśli się odgadnie szybciej niż kolega obok. Trzeba złapać tą autoironię, którą jest przepełniony, wiedząc że sequele zawsze są większe i jest więcej trupów, o czym zresztą mówią sami bohaterowie. No i nie oceniać tego filmu jako horroru, bo wyjdzie porażka.

6 punktów [październik 2000, TVP2]