Dawno tak się nie zawiodłem na filmie, który otrzymał Oskara.

Bywały filmy, które raz mniej a raz więcej odpowiadały moim gustom albo chociaż wyobrażeniu, za co Oskar powinien zostać przyznany.

Oglądając Kształt Wody od pewnego momentu zacząłem nerwowo zerkać na zegarek, co jest dla mnie ewenementem, chyba, że grzecznościowo z kimś oglądam horror, za którym, jako gatunkiem, nie przepadam i w większości wypadków śmiertelnie mnie nudzą.

Kształt Wody ocieka poprawnością polityczną.

Bohaterowie pozytywni to singielka, onanizująca się w wannie co wieczór, bezrobotny artysta gej, czarnoskóra amerykanka (wolę takie określenie, niż mówienie Afroamerykanin o osobie od pokoleń posiadającej obywatelstwo USA), szpieg komunista.

Bohaterowie negatywni to wojskowy z doświadczeniem bojowym, pracownik tajnych służb, uprawiający seks z żoną i wierzący w Boga, niesympatyczny sprzedawca w kawiarni, homofob i rasista.

O ile warstwa wizualna zrobiła na mnie kolosalne wrażenie (przepiękne ujęcia, znakomita scenografia i kostiumy) to fabuła była denna.

Można posiłkować się nawiązaniem reżysera do Potwora z Laguny, musicali czy przedstawienie sielskości lat pięćdziesiątych, ale jest to dla mnie intelektualizowanie na siłę, bo film sam w sobie nie niesie żadnego przesłania, oprócz tego, ze konserwatyści są źli z założenia, bądźmy tolerancyjni dla innych.

Tym bardziej, ze Trzy bilbordy za Ebbing są dla mnie o niebo lepsze w warstwie aktorskiej i fabularnej od Kształtu Wody. Jak dotąd żadna bajka o kopciuszku nie miała nominacji do Oskara za najlepszy film, tym samym kompletnie niezrozumiała jest dla mnie decyzja Akademii Filmowej w 2018 roku. Ale to moje subiektywne zdanie.