W zasadzie gdyby nie fakt, że z pięknej opowieści o noszonym w sobie braku, który bezlitośnie
zabija, powstał film o rzewnej miłości sprzed lat, który bezlitośnie próbuje wyciskać łzy
'Kurczakowi ze śliwkami' nie można wiele zarzucić. Z jednej strony adaptacja wierna, pełna
formalnych i treściowych cytatów z pierwowzoru, pokazująca kameralną nowelkę w szerszej
perspektywie relacji bezgranicznego egoizmu artysty z próbą wpasowania się w kontekst
mieszczańskiego życia, na dodatek z przemianami politycznymi w iranie i wątkami
autobiograficznymi satrapi w tle; z drugiej - adaptacja, która wychodząc z narracji komiksu w
pewnym momencie błądzi i gubi się w morzu szablonowych mielizn. Pierwowzór jest silnie
wpisany w perską tradycję; film - już nie, zbyt mocno próbuje zuniwersalizować całą historię, przez
co ta staje się niewiarygodna, trywialna, ocierająca się o śmieszność by, w ostateczności zupełnie
zatracić rytm. A szkoda, bo wystarczyło trzymać się gotowego materiału, żeby przyzwoitość wzięła
górę.

Od strony formalnej film składa się z kompletnie niejasnego dla mnie pomieszania styli
operatorskich, filtrów, kolorów, animacji, scenograficznych i pejzażowych dziwadeł; pomieszania,
żywcem wyciągniętego z francuskiego neobaroku, który, owszem, ma swoje walory, ale, na litość,
po co walić po oczach wizualnym przeestetyzowaniem rzeczywistości przy adaptacji czarno-
białego komiksu?

Mogło być super, jest w miarę dobrze. Historia o niezrozumieniu przez nikogo zmieniła się w
historię rozumianą przez wszystkich. Komiks czytajcie najpierw ale w sumie też bez konieczności.
Warto, ale z przymrużeniem oka.