Zastanawiam się czy ten film nie jest pewnego rodzaju głębszym spojrzeniem na ludzkie życie, jego pozazmysłową sferę. Może ten świat który w filmie widzi Ofelia, nie jest wytworem jej wyobraźni, ale istnieje naprawdę, obok tego który zwykliśmy nazywać realnym światem, a my go po prostu nie dostrzegamy, czy wręcz nie chcemy dostrzec. Chodzi mi o świat w którym też w jakiś sposób istniejemy, lecz nie jest on dostrzegalny zmysłowo, możne wyczuwalny w jakiś sposób, a w filmie zobrazowany za pomocą pewnych wyobrażeń, przenośni. Oba światy się tu przenikają, nawzajem wpływają na siebie i obydwa wpływają na to jak toczy się życie głównej bohaterki. W tych baśniowych opowiadaniach narratora i Ofelii jest sporo swojego rodzaju mądrości o człowieku, jego naturze.
Film jest w pewnym sensie malowniczy, poetycki, choć pokazuje wiele okrucieństwa, cierpienia, ale i pięknych pragnień człowieka.