Kto by pomyślał, że kino del Toro, reżysera takich hitów jak "Blade II" czy "Mimic", może mi się spodobać!? A jednak. Tym razem, w końcu, udało mu się rzucić na mnie czar. "Labirynt Fauna" co prawdziwie magiczna opowieść, czy raczej przypowieść o mrocznej stronie naszego życia, w której - jeśli tylko potrafimy patrzeć - znaleźć można cuda porażające swym pięknem. Del Toro nie tworzy bajeczki tak ukochanej przez Amerykanów, on powraca do europejskich korzeni baśni, a ta - by być prawdziwą - musi łączyć w sobie grozę z cudownym zachwyceniem. To uczy doceniać wszystko to, co dobre przydarza się nam w świecie.
"Labirynt Fauna" można oglądać na dwa sposoby: sceptyka bądź też osoby wierzącej. Dla tej pierwszej historia rozgrywająca się na ekranie jest opowieścią o wrażliwej dziewczynce, która w swoim krótkim życiu zna tylko jedno: wojnę domową. Uciekając przed tą straszliwą rzeczywistością, zamyka się w wyobrażonym świecie bajek. I tu zakradają się mroczne przeżycia, lecz w przeciwieństwie do świata realnego, tu Ofelia jest w stanie sobie z nimi poradzić, a nagroda warta jest świeczki.
Dla wierzących "Labirynt" oferuje historię dziewczyny obdarzonej nieskażonym darem postrzegania niezwykłości. Potrafi wejść do świata, który większość z nas zablokowała potężnymi murami zdrowego rozsądku. Jednak fakt naszej niewiary, nie znaczy, że świat ten nie istnieje. Dla potrafiących patrzeć, jest on równie realny i wcale nie tak uroczy, jak ten nasz, zwyczajny.
Niezależnie od tego, który sposób zostanie wybrany, film del Toro sprawdza się w każdych warunkach. Oczywiście główną zaletą jest strona wizualna, która po prostu fascynuje. Do tego dochodzi znakomita gra aktorska młodziutkiej Ivany Baquero jak i starego wyjadacza Sergi Lópeza. Sam del Toro mimo wszystko okazuje się sprawnym, lecz w gruncie rzeczy przeciętnym reżyserem i w niektórych momentach historia po prostu pobrzmiewa fałszywie (co wpłynęło na moją końcową ocenę, lecz nie zmienia faktu, że to dobre kino).
"Labirynt Fauna" nieuchronnie przywodzi na myśl "Krainę traw" Gilliama. I może wychodzi ze mnie konformista, lecz ja wolę obraz del Toro odwołujący się do baśni, nawet jeśli jest to forma eskapizmu niż film Gilliama, któremu bliżej do patologii i grotesce.