Czytając teorie innych użytkowników filmwebu po pierwszym obejrzeniu myślałem, że świat fantastyczny jest prawdziwy, że Faun, wróżki i inne stwory nie są tylko wymysłem Ofelii. Jednak po obejrzeniu filmu po raz drugi, jestem przekonany, że tak właśnie jest.
Ofelii przyszło dorastać w bardzo trudnych czasach. Odskocznią dla niej był świat książek, bo już od pierwszych scen dowiadujemy się, że czyta bardzo dużo bajek, na co jej mama mówi, że już dawno powinna z tego wyrosnąć. Kiedy powóz się zatrzymuje, Ofelia widzi wróżkę, która nie jest widoczna dla jej matki.
Tak samo w końcowych scenach, widzimy sytuację rozgrywającą się w labiryncie z perspektywy jej ojczyma, i okazuje się że dziewczynka rozmawia z powietrzem.
Po tym jak Ofelia uciekła z bratem, do jej pokoju weszła Mercedes i zauważyła na ścianie obok jej łóżka namalowane drzwi. To też jasny znak, że gdy Ofelia wyobrażała sobie ukryte w ścianie drzwi do innego pokoju, okazały się one tylko wytworem jej bujnej wyobraźni, bo gdyby były prawdziwe, to nie pozostałby raczej po nich żaden ślad.
Zwykły świat był dla dziewczynki koszmarnym miejscem, dlatego uciekała w świat fantazji. Być może cierpiała na jakiś rodzaj schizofrenii, przez co nie mogła odróżnić świata wymyślonego od realnego.
W chwili śmierci Ofelii dziewczynka w 100% przenosi się do wymyślonego świata, w którym czekają na nią jej rodzice. I właśnie ten moment rozwalił mnie do reszty.
Być może wg reżysera po śmierci dusza człowieka przenosi się do miejsca, w które ten człowiek wierzy w trakcie swojego życia. Brzmi trochę naiwnie, ale tak to sobie próbuję tłumaczyć.