Dr Alex Nijinski z małżonką przybywa do rezydencji odziedziczonej po jej ojcu. W piwnicy odkrywa, że ów człowiek prowadził jakieś eksperymenty z ożywić przy pomocy elektryczności (czy coś w tę mańkę). Pewnego razu próbuje ożywić psa ukochanej. Poraża go prąd i nasz bohater zaczyna hasać nocami po okolicy i uśmiercać przypadkowe osoby. Robi w sposób nie tylko nie atrakcyjny dla oka, ale jeszcze na dodatek dość niejasny (tak jak by ofiary ginęły od zwykłego ciosu w ryj). Fabuła jest pod pewnymi względami niejasna i w sumie nie jest zbyt ciekawa. Na dobrą sprawę to kolejny wariant historii Roberta Louisa Stevensona, tym razem bez polotu. Mamy tu jednak zdubbingowanego na włoski Kinskiego, mamy całkiem niezłe sceny obrazujące paranoje i rozwarstwienie osobowości jego bohatera i znośne zdjęcia i muzykę, więc da się to oglądać. Choć co do tej muzyki to mam taką uwagę, że była przedramatyzowana, zalatywała melodramatem i miejscami była zbyt nachalna. Tak czy siak da się to oglądać, ale pomijając zagorzałych fanów Kinskiego nie mogę tego nikomu polecić.