Fabularnie to prosty film: syn francuskiego księgarza Rogera Spinozy popełnia samobójstwo. Ojciec za wszelką cenę chce dowiedzieć się, co kierowało jego dzieckiem, w związku z tym zanurza się w jego życie i stara się poznać prawdę od jego dziewczyny, jej amantów oraz wszelakich przyjaciół.

I na tym kończy się wszystko to, co w filmie konwencjonalne i prostolinijne. To kolejny filmowy projekt Santiago i Borgesa, a zatem specyficzne podejście do sztuki argentyńskiego artysty przenika na wskroś to dzieło - najłatwiej zaszufladkować je można jako latynoski, magiczny realizm. To dziwny film. Zaczyna się od swoistej uwertury, przedstawienia postaci, wątków, scenariusza. Widzimy wiele scen, których potem na ekranie nie uświadczymy, a całość przeplatają domowe nagrania reżysera i Borgesa. Wszystko w jakiejś celuloidalnej, lekko hipnotycznej sepii. Po przejściu do właściwej akcji na ekranie przewija się wiele postaci, które pojawiają się znikąd i wykonują najrozmaitsze, losowe czynności, po czym znikają, bez logicznego związku z fabularną narracją. Podobnie treść wypełnia masa scen, które właściwe nic nie wnoszą (np. próba orkiestralna barokowej ścieżki dźwiękowej, również sfilmowana w tych jasnych, lekko psychodelicznych tonach), a które niesamowicie wydłużają czas trwania seansu i na dłuższą metę nużą widza. Niby końcówka oferuje jakąś klamrę, ale w mojej opinii dość wyświechtaną i naciąganą. Idąc za tytułem, interpretowałbym ten film jako sprzeczne wrażenia dotyczące ważnych osób w ludzkim życiu i jak te obrazy często rozproszone są na różne osobowości grane przez zupełnie różnych aktorów - idea mocno zakorzeniona w Borgesie.

Dość mocny filmowy eksperyment w stylu Rivette'a.