Osobisty, wizualny esej-pamiętnik rozpisany na 15 rozdziałów, na które składają się obrazy z Nowego Jorku, Moskwy, Porto, Sankt Petersburga, Stambułu i nienazwanego, muzułmańskiego miasta. Film sięgający do najlepszych tradycji awangardy z jej pochwałą wolności, grą skojarzeń, wyswobodzeniem z narzucanych sensów i otwarciem na interpretację widza.

Jem Cohen łączy w sobie pasję rejestracji świata godną Dżigi Wiertowa z nostalgiczną nutą przypominającą wczesnego Jarmuscha i Kaurismakiego. Jest prawdziwym poetą kina, a jego film to głęboka zaduma nad naturą świata, zapis ulotnego momentu, w jakim się znalazł.
Film ma oddech i naturalny, niewymuszony rytm, naśladujący pamięć rejestrującą ulotne wrażenia z odwiedzonych miejsc. Kamera przygląda się monumentalnym przestrzeniom i budowlom oraz skromnym, egzystującym na skraju rzeczywistości postaciom. To dzieło do rozkodowania – jednym z tropów interpretacyjnych jest przeplatanie się obrazów Rosji i USA, w których odruchowo zaczynamy śledzić podobieństwa i różnice. Czyżby był to komentarz "na gorąco" do aktualnego, zadziwiającego, zbliżenia dwóch potęg? Choć filmowi daleko do publicystyki, podskórnie wyczuwamy napięcie dzisiejszego świata – na chodniku miga napis "Trump is a monster", po ulicach maszerują demonstracje…
Film – uczta dla współczesnych flaneurów, wszystkich tych, którzy cenią zatracanie się w miastach, wędrówki pozbawione sensu i przypadkowe, pozornie bezcelowe, spotkania. Cohen opowiada o świecie, znajdującym się być może w przededniu kataklizmu, ale nie poddaje się rozpaczy. To przejmująca, odważna i zmuszająca do refleksji próba uchwycenia niepojętego świata i jego tajemnicy. Jem Cohen to urodzony w Kabulu, a od wielu lat mieszkający w USA reżyser zajmujący się sztuką współczesną (jego dzieła znajdują się m.in. w nowojorskim MoMA). Pracuje ze wspaniałymi muzykami – od awangardowych The Ex, przez rockową Patti Smith (współproducentkę tego filmu) i hardcore’owe Fugazi po flirtujące z popem R.E.M. Ślady każdej z tych estetyk można odnaleźć w filmie.