W jednej ze scen główny bohater Murphy (Karl Glusman) stwierdza, iż chciałby kiedyś nakręcić film, w którym będą "krew, sperma i łzy". Według niego są to podstawowe składniki ludzkiego życia, zatem film bez nich nie może zgodnie z prawdą odzwierciedlać rzeczywistości. Ponadto planuje, by był on przepełniony "sentymentalną seksualnością" mogącą w pełni oddać istotę ludzkiego doświadczenia. Nie ulega wątpliwości, że taki właśnie cel przyświecał Gasparowi Noé podczas kręcenia filmu "Love".

Najnowszy film argentyńskiego reżysera to opiumowa podróż Murphy'ego w głąb wspomnień związanych z jego dawną miłością Elektrą (Aomi Muyock). Codzienność wydaje się być dla mężczyzny bowiem nie do zniesienia. Czuje się osaczony przez partnerkę, która przez przypadek zaszła z nim w ciążę, lecz pomimo ciągłych obelg kierowanych w myślach w jej stronę, na zewnątrz stara się robić dobrą minę do złej gry i nie jest w stanie od niej odejść. Czarę goryczy przelewa telefon od matki Elektry, która od dłuższego czasu nie widziała swojej córki. Jedynym ukojeniem pozostaje rozpłynięcie się we wspomnieniach oraz próba wskrzeszenia utraconego raju.

Większość filmu stanowią zatem retrospekcje burzliwego związku Elektry z Murphym. Rozpoczyna się on tak jak większość relacji. Począwszy od niewinnej fazy zapoznawania się, kiedy to uśmiech nie schodzi z twarzy bohaterów, przechodzą oni później okres wzajemnej fascynacji, seksualnych uniesień, by przekraczając kolejne granice doprowadzić siebie na samo dno. Są oni dla siebie ratunkiem, a zarazem śmiercią. Tworzą jedną duszę, jeden świat, który wydaje się jednak zbyt mały, by móc pomieścić ich przerośnięte ego. Mimo tego, iż skupieni są tylko na sobie i własnych potrzebach, z uwielbieniem nurzają się w patetycznych rozmowach na temat potęgi oraz nieprzemijalności ich miłości.

Gaspar Noé nie owija w swoim filmie w bawełnę. Sceny seksu są scenami seksu. Niczego nie stara się ukrywać, a wręcz przeciwnie, z lubością kieruje wzrok kamery na genitalia i pozwala na długie podglądanie kolejnych fizycznych igraszek, których końca nie widać. Zabawne są sceny niewnoszące w zasadzie nic do fabuły, jak na przykład wspomnienie spotkania Murphy'ego z jego wcześniejszą kobietą, które stają się jednak dobrym pretekstem do pokazania kolejnej sceny seksu. Czasami zdaje się, że fabuła jest tylko pretekstem, tworzoną na zasadzie wymuszonej konwencji, bez której film nie mógłby pojawić się w szerszej dystrybucji. Trzeba jednak oddać reżyserowi, iż większość tych scen, za wyjątkiem oczywiście tej zapewne w przyszłości kultowej w 3D, nakręcona jest w bardzo wysmakowany, przepełniony erotyzmem sposób. Bez wątpienia rewelacyjna ścieżka dźwiękowa, na której znajdują się utwory m. in. utwory Funkadelic, Pink Floyd czy Johna Frusciante, odurza zmysły dodając jeszcze więcej pikanterii tym scenom.

Pomimo banalności fabuły jest jednak w tym filmie coś, co nie pozwala o nim zapomnieć. Decydujące w tym przypadku są te momenty ciszy, kiedy to Noé przemawia do widza obrazem, tworząc panoramę ludzi zagubionych, desperacko poszukujących nie wiadomo czego. Pierwszą nasuwającą się odpowiedzią jest miłość, natomiast pomimo tego, iż jest ona odmieniana podczas filmu przez wszystkie przypadki, to w zasadzie żadna z postaci nie jest w stanie powiedzieć, czym ona naprawdę jest. Staje się fantasmagorią, za wszelką cenę poszukiwanym kluczem do szczęśliwszej rzeczywistości. Skoro jednak nikt nie wie, jak ten klucz wygląda, to poszukiwania odbywają się na każdym możliwym terenie. Następuje "poszerzenie pola walki" i każda okazja staje się dobra, by chociaż na moment oderwać się od przytłaczającej rzeczywistości. Stąd wynikają te wszystkie trójkąty czy kluby dla swingersów. Przypomina się "Wstyd" Steve'a McQueena, w którym bohater grany przez Michaela Fassbendera również jedyną możliwość zbliżenia się do płci przeciwnej widzi w kontakcie fizycznym. Z tamtego filmu wyziera ta sama desperacja, zagubienie czy niemożność wejścia w głębszą relację.

Cóż jednak z tego, skoro takich momentów w filmie nie jest zbyt wiele i są one traktowane trochę po macoszemu. Większość scen w "Love" oscyluje zatem wokół infantylnych rozmówek, które rażą swoją sztucznością, albo kolejnych scen seksu. Daje więc Gaspar Noé nadzieję na jakąś poważniejszą refleksję i budując klimat pokazuje tę "sentymentalną seksualność" jednocześnie doprowadzającą do ekstazy jak i ciągłego niezaspokojenia, by później zdecydowanie się od tego odciąć i postawić na jakiś banalny tekst czy po prostu penisa we wzwodzie.

Bez wątpienia najnowszy film argentyńskiego reżysera podzieli widownię. Jedni w "Love" będą widzieli elegię o samotności skrojoną na miarę naszych czasów, natomiast drudzy ujrzą w tym filmie pretensjonalne dialogi oraz porno-zabawę, która do niczego nie prowadzi. Wątpię bowiem, by ten film kogokolwiek pozostawił obojętnym. Co ciekawe, najprawdopodobniej oba te obozy będą miały rację.

Po więcej tekstów zapraszam na blog windanaszafot.wordpress.com