Opinia soft-porno nie jest przesadna. Dobry na romantyczny wieczór, ale na pewno nie do kina. Film i smutny i wesoły. Miłość i śmierć to wątki, które łączą się w sztuce i rytuale od zarania dziejów. Już Owidiusz pisał o Eros i Tanatos. Kiedy oglądałem, nie wiedziałem, że to dzieło twórcy "Enter the Void", ale mimowolnie zacząłem zestawiać ze sobą te dwa filmy. "Enter the void" jest nachalną wykładnią poglądów na temat reinkarnacji, dla efektu reklamowaną jako film inspirowany tybetańską księgą umarłych. Wcale tej książki w owym obrazie nie znalazłem, nie znalazłem też żadnej życiowej mądrości a jedynie napuszoną artystyczną formułę na kino. Tym się właśnie wyróżnia "Love". Tutaj, wspólne życie i rozmowy o samotności i lęku przed nią (W domyśle o śmierci) są rozmowami raczej nihilstycznym, podszytymi ateizmem, czy agnostycyzmem. Dzięki temu, film nie jest nachalny. Niem jednej poprawnej odpowiedzi na wszystkie egzystencjonalne pytanie czy narzucone jinterpretacji. Temat pożądania i wierności w kontekście marzeń o wspólnej przyszłości powoduje, że z filmu "porno" mamy tak naprawdę "anty-porno", opowieść, nie o kiczowatym, bezmyślnym seksie, przedstawianym tylko pretekstowo, ale o ludzkiej sensualności, bardzo wrażliwy, delikatny film o uczuciach i o autentycznej młodzieńczej żądzy. Film bardzo prawdziwy, ciepły i mądry. Mądry, nawet mimo, iż bohaterowie w wielu sytuacjach tej mądrości nie przejawiają, a jedynie potrafią przyznać się przed sobą do jej braku.