Wiejska droga na obrzeżach Wolfsburga w Niemczech. W przyczepach kempingowych podróżują prostytutki z Europy Wschodniej i Afryki. Bez udogodnień, w tym bez bieżącej wody, ich życie ograniczone jest do czekania na alfonsów. Kim są? Rita uniknęła ubóstwa w Nigerii, a pewnego dnia chce założyć rodzinę. Milena pochodzi z Bułgarii i pracuje, aby utrzymać swojego młodszego brata. Od dawna nie ufają mężczyznom, przybyły z daleka w poszukiwaniu pieniędzy. 
Podczas gdy większość kierowców mija kobiety, Elke Margarete Lehrenkrauss postanowiła się zatrzymać, poznać je i opowiedzieć ich historie. Czy prostytucja to praca? Czy odbiera wolność?

"Lovemobil” Elke Margarete Lehrenkrauss to inscenizowany dokument o warunkach pracy seksualnej w kamperach zaparkowanych wzdłuż drogi krajowej B188 pod niemieckim Wolfsburgiem. Głównymi bohaterkami filmu są Milena i Rita, emigrantki z Bułgarii i Nigerii. Pod pewnymi względami dokument Lehrenkrauss przypomina środkowoeuropejski "Nomadland” – gdzie zamiast przepastnych krajobrazów Środkowego Zachodu tłem dla historii bohaterek są turbiny wiatrowe i piaszczyste sosnowe lasy. Podstawowa różnica tkwi jednak w tym, że Milena i Rita nie są właścicielkami kamperów. Nie tylko nie mogą więc swobodnie się przemieszczać, ale codziennie muszą płacić czynsz Uschi, irytującej starszej Niemce otoczonej stadem małych piesków. 
Film Lehrenkrauss opowiada przede wszystkim o alienacji i napięciach ekonomicznych związanych z pracą w przyczepach – gdzie pracuje się w pojedynkę, trzeba więc samodzielnie radzić sobie z szefową i klientami. Nawiązuje też do seksualnej i rasowej przemocy, z którą stykają się bohaterki: Milena ma serdecznie dość niemieckich mężczyzn, którzy nie dbają o higienę i nieustannie próbują przekraczać jej granice; Rita ciągle musi mierzyć się z podszytą rasizmem nachalnością Uschi. Ogromną częścią ich codzienności jest jednak zwyczajna nuda. W przerwach między klientami Milena i Rita przesiadują w swoich przyczepach, gdzie palą papierosy, oglądają nollywoodzkie filmy i śmieją się z szefowej. 
Jako dokument inscenizowany film Lehrenkrauss został w dużej mierze spleciony z opowieści, które reżyserka zebrała podczas badań terenowych, nie jest więc dokładną reprezentacją życiorysów bohaterek. Ma on jednak również niespodziewaną wartość archiwalną – w trakcie seansu warto rozejrzeć się za sceną, w której Uschi wyjmuje z szuflady album ze starymi zdjęciami, dokumentującymi życie w hamburskich burdelach w latach 70. i 80.