Już sam tytuł filmu brzmi intrygująco, zawierając w sobie pierwiastek dzikości i drapieżności, ale równocześnie opieki i troski. Na szczęście nie jest to jedyny powód dla którego warto obejrzeć Lwicę.
Młoda dziewczyna imieniem Julia trafia do więzienia pod zarzutem morderstwa. Jako kobieta w ciąży skierowana zostaje do bloku, w którym matki oczekują na poród. Zgodnie z prawem, gdy dzieci osiągną czwarty rok życia, oddane zostają opiece społecznej lub rodzinie więźniarek. Przebywając w więzieniu bohaterka zmuszona jest dostosować się do surowej rzeczywistości zakładu karnego, aby w finale stoczyć bój o możliwość zatrzymania swojego dziecka. Przyznam się, że z niemałą przyjemnością oglądałem obraz, w którym strażnicy więzienni, to nie zwyrodnialcy znęcający się nad więźniami (stereotyp filmowy), a zwykli pracownicy wykonujący swoje codzienne obowiązki. Obraz stylizowany jest na paradokument, co wynika ze sposobu filmowania (długie ujęcia) oraz wiernie odwzorowanych realiów egzystencji w ośrodku zamkniętym.
O sile Lwicy nie świadczy jednak realistycznie zrealizowany wątek więzienny (takich obrazów jest wiele). Jest to klasyczna i uniwersalna (pomimo akcji toczącej się w specyficznym miejscu) opowieść na temat wchodzenia w dorosłość. Bohaterka zmuszona jest nauczyć się przezwyciężać swoje nawyki i kształtować te naprawdę przydatne. Poza tym, pozna smak prawdziwych obowiązków oraz zacznie brać odpowiedzialność za siebie i innych. Doświadczy upokorzenia, ale również i głębokiego uczucia wymykającego się standardowym definicjom przyjaźni. Wszystkie te przeżycia przyczynią się do rozbudzenia w niej instynktów przynależnych każdej dojrzałej lwicy.