„Lwica” została nakręcona w prawdziwym więzieniu i to widać. Niemal cały plan zdjęciowy znajdował się za murami więzień. Część bohaterek stanowiły prawdziwe więźniarki i strażniczki więzienne. Niewątpliwie nadało to filmowi autentyzmu, a że miał to być z założenia obraz socjologiczno-publicystyczny, trzeba przyznać, że reżyserowi udało się zrealizować film na wskroś prawdziwy. Uwierający widzów przedstawionym problemem. A dlaczego Pablo Trapero zdecydował się nakręcić taki właśnie film-interwencję? Nie jest to tajemnicą. Podaję wygrzebane fakty i liczby, które mogą pomóc zrozumieć treść i wydźwięk „Lwicy”.
Rzecz dzieje się w Argentynie, gdzie procent zabójstw popełnionych przez mężczyzn w afekcie to 7%, kobiet - aż 72%!
Wykształcenie kobiet odbywających kary w więzieniu: 37% nie ukończyło żadnej szkoły, 42% ukończyło szkołę podstawową. Jedynie 9% ukończyło szkołę średnią, a 2% więźniarek poszło na kursy po szkole średniej lub studiowało.
Jedynie 40% kobiet zamkniętych w argentyńskich więzieniach ma prawomocny wyrok, reszta czeka na decyzję sądu (widzimy tę sytuację także w "Lwicy" - wyrok zapada tu dopiero po 4 latach uwięzienia).
Obecnie do 4 roku życia dzieci mogą przebywać w więzieniu wraz z matkami (wcześniej były to 2 lata). W wiezieniu, w którym kręcono zdjęcia przebywało 114 takich dzieci. 63
z nich urodziło się w więzieniu, 37 nigdy nie opuściło jego murów...
Dzieci wychowywane w więzieniu przyzwyczajają się do panujących warunków (stają się naturalne) i często wykształca się u nich strach przed otwartą przestrzenią. Często cierpią na manię zamkniętych/otwartych drzwi.
Jeden z lepszych filmów o dosłownym braku wolności (nie tylko o więzieniu kobiecym). Zainteresowanym tematem polecam rzeczy następujące:
Polska: „Nadzór”, „Przesłuchanie”, „Symetria”.
Zagranica: „Pocałunek Kobiety Pająka”, „Carandiru”, „Skazani na Shawshank”, „Midnight Expres”, „Papillon”.
Oczywiście, to tylko kilka wybranych przykładów, ale moim zdaniem – wyjątkowo godnych obejrzenia.