Tak mówiąc od serca- nie cierpię takich facetów jak ojciec Ezry... Ale rozumiem tą jego determinację. Podziwiam jak bardzo starał się szanować to, kim jest jego syn i ile potrafił dać mu przestrzeni do rozwoju.... Ale jednak nie był jedynym rodzicem i tak jak syna traktował najlepiej jak potrafił, tak jego matkę strasznie.
Ale nie za sympatie i antypatie oceniłam film wysoko, Tylko za to, że moim zdaniem stawia ważne pytania- ile może rodzic? Czy to ja mogę decydować o tym, czy ktoś nafaszeruje moje dziecko silnymi lekami? Czy mam prawo nie ufać lekarzowi?
Czy mam prawo oczekiwać od innych, że będą rozumieć moje dziecko, jego nietypowe zachowania tylko dlatego, że ja je rozumiem?
Albo czy mogę zrobić wszystko co po prostu uważam za najlepsze dla mojego dziecka, bo znam je najlepiej i tylko ja je naprawdę kocham. Dla mnie odpowiedzi nie są takie oczywiste....