sprzed 61 lat, i od owego czasu sposób prowadzenia narracji bardzo się jednak zmienił. Na przykład w jednej scenie Mastroianni siada, kamera robi zbliżenie jego oczu. Następuje przenikanie - i w ten sposób widz otrzymuje informację, że fragment, który nastąpi to będą wspomnienia. Gdy zaś flashback się kończy - kamera robi odjazd od oczu. Później mamy to samo z najazdem na oczy Loren i wspomnieniami Filumeny. Tak to sfilmował wielki De Sica.
Dziś już żaden reżyser podobnego chwytu by nie zastosował. Dziś bez takich chwytów nawet średnio inteligentny widz domyśli się, że zaczyna się retrospekcja. Ba, chyba nawet niejeden widz uzna, że taki łopatologiczny najazd na oczy obraża jego elementarną inteligencję.

Ilekroć słucham afektowanych głosów włoskich aktorów, ilekroć oglądam ich przesadną, teatralną gestykulację - wprowadza mnie to w pogodny humor.