Akcja filmu ma miejsce po tym jak Australię (lub świat) spotkała bliżej nieokreślona apokalipsa. Mel Gibson jest tu policjantem, który na co dzień patroluje ulice zwalczając gangi, które je okupują kradnąc, mordując i gwałcąc niewinnych. Gdy jest bliski załamania zamierza rzucić swoją pracę, ale przełożony sugeruje aby najpierw wziął urlop, pojechał na wakacje, wszystko przemyślał i dopiero wtedy podjął decyzję. Podróżując z żoną i synem trafia jednak na gang bestialskich motocyklistów.

Nie rozumiem kultu kiczu, tandety i punkowości cechującej ten film, a tym bardziej nazywania go arcydziełem, do którego brakuje mu zbyt wiele. Mad Max po prostu na to nie zasługuje. Po pierwsze, nie wiemy czy to przyszłość, alternatywna rzeczywistość, wszechświat równoległy czy postapokaliptyczny świat - twórcy nie nakreślają nam więc żadnej genezy, a czekałem na te wyjaśnienia, czekałem i czekałem... aż do drugiej części. Po drugie, przez 3/4 trwania nie reprezentuje sobą żadnej fabuły. Jesteśmy świadkami jedynie jazdy w tę i we w tę wrakami samochodów, w których siedzą złoczyńcy stylizowani na hybrydę Eminema i Davida Bowiego. Po trzecie, nabiera sensu dopiero w ostatnich 20 minutach, ale okazuje się wtedy, że mamy do czynienia ze spospoliciałym już na kilkadziesiąt lat wcześniej odwetem za śmierć ukochanych. Mamy tu zatem zbyt dużo budowania napięcia względem akcji i drętwy wątek.