Pozycja obowiązkowa dla łowców kiczu. Z pewnością przypadnie do gustu fanom wczesnego Buttgereita czy Schnaasa. W filmach tego drugiego upatruję wręcz inspirację.
Psychol z siekierą mieszka sobie w chatce w lesie i zabija każdego kto przejeżdża obok. I tak w gruncie rzeczy ma się fabuła. Choć trzeba jeszcze wspomnieć że po drodze znajdziemy sporo dziwacznych scen i poznamy co nieco przeszłości tytułowego Ogroffa.
Jest to amatorski wybryk bandy francuzów, którzy z zerowym budżetem postanowili zrobić krwawą jatkę. Posoka dosłownie ścieka po ekranie, trup ściele się gęsto, a w tle pojawiają się jeszcze zombie. Dodać należy że całość zmontowano tragicznie, nagrano bez żadnego dźwięku (dopiero później dodano go w studio) i nie macie co marzyć o jakimkolwiek scenariuszu pomysły prawdopodobnie przychodziły w trakcie pracy.
Daleki jestem jednak od zawodu. Z tego dzieła jest sporo śmiechu, jeżeli podejść z odpowiednim dystansem. No i trzeba mieć bardzo czarne poczucie humoru. Wtedy na pewno z nieskrywanym zaciekawieniem obejrzymy sceny ćwiartowania dziesięciolatka, masturbacje przy pomocy siekiery (jakkolwiek to sobie wyobrażacie, wygląda inaczej ;)) szlachtowanie przywiązanej do rytualnego krzyża laski (która drze się niemiłosiernie mimo że pół godziny wcześniej odcięto jej język), pościg moto-samochodowy czy ekstremalnie głupie zakończenie. Największą zaletą tegoż dzieła jest ścieżka dźwiękowa, syntetyczna, która idealnie oddaje klimat epoki i oczywiście nie pasuje do filmu :P
Ocena dość neutralna, bo takich rzeczy się nie ocenia. To się ogląda z krzywym uśmieszkiem na twarzy, albo wyłącza po 10 minutach. Co wybierzecie to już wasza sprawa.