a ocena na filmwebie, to chyba za okładkę

Myśmy to z Luckym podnieśli ją. Odkrywamy francuski świat słodyczy postgaullowskiego zdrowotnego spędzania czasu w lasach, zamiast przy zadymionych stolikach kawiarni w okresie egzystencjalizmu i międzywojnia, lecące urocze łagodne minisynty z wzoru udanego życia tamtego czasu, czyli 2cv. Atak na coś tak niewinnego i ukrytego wśród francuskich lasów mnie zgnębił. Byłem tam raz, ale przez różnych znajomych opowiadających o pobytach wśród galijskiej przyrody utożsamiam się z ich naturą, mchem i ściółką leśną. To prawie jak gdyby sceny budzenia się potworów z końcówki Wija wstawić w moment zgadywanek przyjaciół siedzących nad jeziorem z rok wcześniejszego Letniego deszczu i tak zrujnować wizję sowieckiej możliwości odpoczynku ludzi. Boże Stalinie przecież to by znaczyło, że nawet wyjazd na Daczę obecny w filmie z tego samego roku Beregis awtomobila, to ułuda i nie ma się gdzie zaszyć przed złem. A zarzuty o amatorskie efekty są dobre w sumie, coś jak o uwaga o makijażu dziewczyny, który nie przykrywa jej rany na twarzy, ale bez przesady za takie coś traci się znajome. Nie jest łatwo stary. Film jest chujowy, ale na czas randki musisz się ponieść urokowi amatorszczyzny. To jest wielki świat zabawnych specjałów lat osiemdziesiątych, tureckich mokbasterów, teda priora, dudikoffa, tromy, godfreya ho i polskich (dolina węży), hongkongskich (seventhcurse) trawestacji na temat Indiany. To nie jakieś niewinne niezrozumiałości planu 9 i manosa. To nowa jakość pojmowania logiki effets spéciaux.

Nie filozofuj....

Podałem bardzo prywatne wrażenia. Z tego samego powodu zwisają mi potwory zanurzone w realiach Stanów, bo nie znam tam prawie nikogo. Europa kontynentalna jest mi bliższa z praktycznych powodów.