Mam strasznie mieszane uczucia względem tego filmu. Wiele rzeczy przemawia w nim na plus - zdjęcia, plenery, scenografia, kostiumy, montaż a nawet aktorstwo. Tyle tylko, że brakuje mi w nim najważniejszego - duszy. Teoretycznie bowiem jest to doskonały mix, wszystkie składniki są w nim wymieszane w odpowiednich proporcjach, lecz sam sam drink jakoś nie smakuje. Jakby zabrakło pasji opowiadania historii. Ciągle odnosiłem wrażenie, że twórca chciał zrobić film wysmakowany wizualnie, artystyczny i do tego tak płytko-głęboki (wiecie: na zasadzie filmu z przesłaniem, ale nie jakimś wielce skomplikowanym, możliwym do poprawnego odczytania tylko przez elitę o wysokim kapitale kulturowym, ale takim prostym, życiowym, często nam w natłoku dnia codziennego uciekającym, a'la Hłasko czy łatewer), ale tak zachłysnął się jego produkcją, że zgubił gdzieś serce i pasję do tej roboty, oddając widzowi ładną bo ładną ale jednak pustą wydmuszkę. Odnosząc się do polskiego tytułu - zbyt dużo w tym filmie magii kina a zbyt mało uczucia do kina (za wyjątkiem ostatniej sceny, w której ono się pojawia i nawet kipi na lewo i prawo, z tym że dla mnie nie rekompensuje jego braku przez wcześniejsze 100 minut).
Podejrzewam że filmowi wyszło na złe właśnie to, że był tak długo kręcony i nastąpiło jakieś zmęczenie materiału. Przypomina mi to trochę sytuację Gilliama, który w pewnym momencie zrezygnował z kręcenia opowieści o Don Kichocie właśnie z tego względu, że ciężko mu to szło i stracił pasję. Odnoszę wrażenie - choć oczywiście mogę się mylić - że Singh miał to samo, lecz postanowił dokończyć film.

Mimo wszystko film polecam, bo zły nie jest ;) No ale to bardziej na zasadzie tej zasadzie, żeby obejrzeć i pomyśleć sobie jak mógł on wyglądać i jak - w pewnym stopniu - zmarnowano jego potencjał.


Swoją drogą nachodzi mnie tu drobna refleksja natury kulturoznawczej. Zastanawia mnie na ile pewien wątek pojawia się tu wykorzystany przez reżysera świadomie. Chodzi mianowicie o stworzenie historii na zasadzie kulturowego miszmaszu. I zdaję sobie sprawę z tego, że obecnie co trzeci film określa się mianem postmodernistycznego i jest to już nudne, niesmaczne a czasem nawet żenujące, ale w tym przypadku coś naprawdę może być na rzeczy. Historia opowiadana przez bohatera jest bowiem taką postmodernistyczną mieszanką konwencji, połączeniem ze sobą rozmaitych postaci archetypicznych, zlepkiem dziesiątek pomysłów istniejących już wcześniej w kulturze (zwłaszcza masowej) bez troski o koherencję (czy raczej z pogardą dla niej)... tworem któremu bliżej do synkretyzmu niż eklektyzmu. Film wydaje mi się manifestem tego co - w odniesieniu do czerpania przez twórców przynależących do jednej kultury elementów z innych kultur - Hannerz nazywał kulturową amalgamacją, czyli tworzeniem czegoś można by powiedzieć "odkulturowionego", nie przynależącego do żadnej konkretnej kultury. Pod tym względem - nawet jeśli nie był to zabieg świadomy i manifest jakiś artystycznych przekonań - film był naprawdę świetny.


PodsumowującL 6/10 czyli taka szkolna czwóreczka.
Czyli mówiąc inaczej: dosyć dobry, ale bez rewelacji .