W komentarzu do oceny określiłam film jako nikczemny. Nie dlatego, że uważam, by było to złe kino. Przeciwnie, film wybija się wśród innych filmów hiszpańskich czy europejskich, które dotąd oglądałam.
Film jest nikczemny, bo nikczemnie postępuje z nami Vermut. Zaczyna od uroczej początkowej sceny ze sztuczką magiczną, wzruszającej i tragicznej, ale jednak ciepłej opowieści o miłości ojca do córki… Po czym niszczy nasze wyobrażenia o bohaterach, zatapiając je w brutalności, autodestrukcji i potwornych w skutkach wyborach. Najtragiczniejsze jest własnie to, że każdy z bohaterów MA wybór. Ale wybiera źle: ze względu na słabość, lęk, zazdrość czy zawziętość. To, co miało być wzruszającą historią o ojcowskiej miłości, okazuje się opowieścią o tym, jak potrafimy zniszczyć samych siebie i wszystkich, którzy nas otaczają. Ostatnia scena, gdzie Damián powtarza magiczną sztuczkę Barbary, wydaje się sarkastycznym prychnięciem w twarz widza.
Jak widać, film wzbudził we mnie bardzo silne emocje. I tak chyba powinno być z wybitnym kinem.