Film stanowi reportaż o niemieckim obozie koncentracyjnym na lubelskim Majdanku. Zawiera wywiady z więźniami, którzy przetrwali obóz. Reportaż został zarejestrowany 24 i 25 lipca 1944 roku, tuż po wyzwoleniu obozu przez wojska radzieckie.

Operatorzy Wytwórni Filmowej Wojska Polskiego i Centralnego Studia Filmów Dokumentalnych w Moskwie dotarli do Lublina w lipcu 1944 roku. Wytwórnia powstała w roku 1943 przy formującym się na terenie Związku Radzieckiego Wojsku Polskim. Materiały wykorzystane w filmie zrealizowano tuż po wyzwoleniu miasta i znajdującego się nieopodal KL Majdanek (nazwa właściwa: KL Lublin). Premiera filmu odbyła się 1 listopada 1944, a Wytwórnia stała się pierwszym ośrodkiem produkcji filmowej w powojennej Polsce. Pierwsza sekwencja "Majdanka..." ukazuje tłumy mieszkańców Lublina witające wojska radzieckie. W sekwencji drugiej, łzy radości i wzruszenia przechodzą w łzy rozpaczy i bólu. Kolejne ujęcia ukazują place miejskie i podłogi pomieszczeń zasłane ciałami zamordowanych, stosy butów, strzępy dokumentów, wychudzonych i przerażonych ludzi z wytatuowanymi na przedramionach numerami. Operatorzy filmują ekshumacje kolejnych mogił zbiorowych, rozpacz bliskich ofiar. W filmie wykorzystano również fragmenty zeznać oprawców, którzy nie zdołali zbiec oraz relacje Ocalonych. W finale ukazano uroczystości pogrzebowe i ku czci pomordowanych, w których uczestniczyło wojsko i mieszkańcy Lublina. Obrazy spina w całość narracja zza kadru, której ton wyraża rozpacz i oburzenie. Narrator wzywa do pomszczenia każdej kropli krwi. "Majdanek" to jednak przede wszystkim dokument historyczny, możliwie szczegółowy zapis zdarzeń i odkrywanych właśnie zbrodni. Jako materiał dokumentujący będzie później wielokrotnie wykorzystywany w filmach dokumentalnych. Nie jest on jednak całkowicie wolny od manipulacji, zgodnych z polityką sowiecką i przyszłego polskiego rządu, np. narrator nazywa zbrodnie na Majdanku "nowym hitlerowskim Katyniem", a w sekwencji wypowiedzi Ocalonych, przedstawicieli różnych nacji, konsekwentnie zaciera się żydowską tożsamość niektórych z nich, co da początek tendencji historycznej i kulturowej do internacjonalizowania Holocaustu.