Bardzo mocno dotknęła mnie jedna z ostatnich scen kiedy Malena wróciła ze swoim mężem do wioski. On - bez ręki po pewnie wielu traumach wojennych, ona również po wielu przykrościach, które spotkały ją ze strony lokalnych mieszkańców- gwalty, głód, zbiorowe pobicie, ogolenie głowy oraz wygnanie… Sposób w jaki idą przez rynek widać, że są to ludzie ciężko doświadczeni przez życie, z każdym krokiem widać ich smutek i ból, ale znaleźli siebie, nadal są kochającym się małżeństwem i zdecydowali mimo nieprzychylności mieszkańców powrócić tam stawić czoła temu miejscu. Nawet nie idą pewnym siebie krokiem, nikt by nie szedł pewny siebie po tylu przykrościach przez to miejsce, ale idą dźwigając cały swój ból i ciężar, bo tam wybierają mieszkać i żyć bez względu na to co powiedzą inni. I to jest dla mnie niesamowicie piękne - to stawianie się.