Film absolutnie denerwujący. Ładny, ale zwyczajnie wkurzający. Bierność i pasywność głównego bohatera doprowadzała mnie do stanu wysokiego poddenerwowania. I już spieszę z wyjaśnieniem dlaczego.

Gdy nasz młody Renato tyle razy mógł się wykazać i choćby zagaić jakaś rozmowę z obiektem swoich wzdychań (tych dziennych, jak i tych nocnych, bardziej pracowitych) to nie. By wspomóc ją jakoś publicznie to też nie, by może próbować zmienić opinie o niej również nie, a już na pewno nie ochronić ją w scenie, gdy kobiety z miasta obcinały jej włosy, biły i rozbierały. Ale! Naszczać do torebki jakieś damulki, rozwalić szybę komuś w witrynie, zniszczyć posąg w kościele itd. to miał smarkacz miał odwagę. Tylko, gdy w polu widzenia pojawiała się Malena to on rozjeżdżał się jak masło, które stało za długo w cieple. W sumie tak jak cała wataha napalonych samców, którzy tylko ją kątem oka dostrzegli na horyzoncie. Ślina leciała im z pyska jak zwierzętom, pomimo tych ich włoskich garniturków, to i tak w scenie z biciem, wyszła ta nieudolnie skrywana dzikość i słoma z butów tych Sycylijczyków. No i jeszcze jak się drą ci Włosi! Jak orangutany! A tymczasem Malena cichutka, spokojna. Smutne.

Ostatni film, który też mnie w podobny sposób zdenerwował to był Greg Zorba, ta sama przeklęta pasywność.