obejrzałem po kilkunastu latach ponownie i nadal jestem pod ogromnym wrażeniem tego filmu, który wychodzi trochę od konwencji spektaklu telewizyjnego, ale zdecydowanie tę konwencję przekracza. Dzieło Brooka to niesamowite widowisko, iskrzące się od dynamicznych układów choreograficznych i błyskotliwe w swej wymowie - pełnej dystansu i niejednoznaczności; konstrukcja niebagatelna, oparta na przenikaniu się kilku płaszczyzn i zaskakującej, surrealistycznej realizacji - aktorzy grają wariatów, którzy odgrywają sztukę de Sade'a, którą oglądają przedstawiciele władzy, również mówiący wierszem (! czyli de facto stanowiący część sztuki). Dodatkowym atutem są dosadne, nic nie tracące na aktualności aluzje polityczne (i to bez czarno-białego podziału!) oraz tezy „socjo-biologiczne”.
Istna uczta dla oka i ucha i... rozumu.