Poszłam do kina szykując się na kolejną Grawitację czy Interstellar - czyli po prostu dobrze zrobiony, trzymający w napięciu film o kosmosie. Jakieś 7/10, może 8/10. Nie mam w zwyczaju szastania wysokimi notami na lewo i prawo, ale tym razem bezapelacyjnie nie mogłam dać nic innego niż 10. Zacznę od emocji - łapałam się co chwilę na tym, że wstrzymuję oddech, a czasem, że dyszę jak po maratonie. Na twarzy wypieki, pięści zaciśnięte, a usta otwarte z wrażenia. Zaczęłam oglądać opierając się plecami o siedzenie, a skończyłam metr bliżej. Było mi po prostu zbyt mało! Film dopieszczony w każdym calu - od niesamowitego Matta Damona, przez doskonale dobraną ścieżkę dźwiękową - hity lat 80 - wesołe i skoczne w otoczeniu pustej, cichej i samotnej planety. Niby nie pasuje, ale ja to kupuję i zdecydowanie aprobuję! Obraz może się dłużyć co bardziej niecierpliwym widzom, ale ja osobiście nawet przez ułamek sekundy nie odleciałam myślami! Film to bardziej przygoda niż zwykły seans. Cieszę się, że oglądałam go w kinie i pewnie to wpłynęło na te wszystkie powyższe superlatywy. Nawet jego przewidywalność mi absolutnie nie przeszkadzała. Wyszłam z sali z zaciekami od tuszu, a płakałam z pięć razy! Zaraz ktoś się przyczepi do błędów naukowych, ale po tak emocjonującym seansie odbiorę każdy jako najzwyklejszy w świecie argumentum ad hominem. Polecam każdemu - nie jest trudny w odbiorze, przesłania nie ma się co na siłę doszukiwać, bo nie o to w tym materiale chodziło!