Jak ktoś szuka rozbudowanej psychologii postaci czyli jakże nieprzewidywalnego schematu z bohaterem, który przestaje wierzyć, że mu się uda, ale potem, kiedy wystęka kilka myśli o życiu i śmierci, których nie powstydziłby się Coelho, uroni łzę przypominając sobie jak tęskni za kimś tam na Ziemi kogo bardzo kocha, to zaczyna wierzyć w siebie, pokonuje własne słabości. Jęcząc i pocąc się przy tym niemiłosiernie przy akompaniamencie kolejnego identycznego soundtracku Hansa Zimmera.
Takie to wzruszające, inteligentne i głębokie. Nie to co historia o śmieszku sadzącym zimnioki na Marsie.
Kreacja postaci głównego bohatera była jedną z największych zalet książki i o ten element bałem się najmocniej czekając na ekranizację. Na szczęście Scott mnie nie zawiódł i Mark pozostał Markiem.