Dziadek Scott powinien kupić fotel bujany, ubrać ciepłe kalesony, zaparzyć kakao i udać się na zasłużoną hollywoodzką emeryturę, zanim do końca padnie jego reputacja i zostanie mu zasiłek z ZUS-u.
Banał na banale pogania banałem, było tak słodko, tak miło, tak schematycznie i tak do bólu po amerykańsku, że po kwadransie oglądania miałam odruch wymiotny. Ci fantastyczni chłopcy i dziewczęta z NASA, Ci fantastyczni Chińczycy i ten dzielny amerykański bohater i wspaniały naród i te ich rozterki moralne rodem z Disneya. No w mordę jeża i jeżozwierza, zupełnie jak kronika filmowa wyświetlana przed seansem w kinie w czasach PRL-u. Z kolei na muzykę w budżecie zabrakło kasy dlatego mamy disco polo w tle, tfu disco słidisz w tle chciałam powiedzieć. Podobno w książce na podstawie której powstał film fabuła skupia się na głównym bohaterze i jego walce o przetrwanie na niegościnnym globie i chyba tak powinno być w filmie. A mamy coś na kształt sama nie wiem - kina familijnego skrzyżowanego z komedio dramatem? Wydaje mi się, że poważniejsze podejście do tematu i trochę głębi psychologicznej widza by nie zabiło. Na pewno na plus jest strona wizualna, Mars robi wrażenie, a jednocześnie nie ma tu taniego efekciarstwa. Tylko że w amerykańskim kinie to już norma, czyli efekty specjalne są dopieszczone do granic możliwości, a scenariusz i wszystkie pozostałe elementy leżą i kwiczą (patrz Prometeusz).
Kolejne rozczarowanie, a po Prometeuszu tak solennie sobie obiecywałam nigdy więcej Scotta. Idę czytać książkę.