„Dead & Buried” jest chyba nieco zapomnianym, a może raczej po prostu przyćmionym przez inne dzieła lat 80-tych horrorem., na co absolutnie nie zasługuje. Żałuję, że zobaczyłem go w całości dopiero niedawno, bo powinienem był zapoznać się z tą pozycją duuużo wcześniej. Poza tym w filmie (w scenariuszu konkretnie) palce maczał zasłużony śp. Dan O’Bannon, co tylko napawało mnie optymizmem. Film moje oczekiwania przerósł. Jest to jeden z tych nielicznych horrorów, w których to historia, fabuła, liczne wątki i ich stopniowe odkrywanie popychają akcję do przodu. Twórcy prezentują w filmie niemalże książkową grozę – atmosfera grozy jest budowana za sprawą tajemniczości i niepewności. Scenariusz jest tak skonstruowany, że praktycznie nie ma zbędnych scen – toczące się śledztwo gł. bohatera przeplatane jest scenami mordów. Te z kolei są nakręcone genialnie (SPOJLER początkowa śmierć fotografa, rybaka, czy autostopowiczki KONIEC SPOJLERÓW), a mi szczególnie podobała się SPOJLER ucieczka rodziny z domu KONIEC SPOJLERA poprzez wypełniając te scenę mrok oraz towarzyszącą mgłę. Sama historia ma kilka wątków, z których każdemu poświęcono odpowiednią ilość czasu, a wszystkie one zbiegają się im bliżej końca, i wszystkie one wraz z biegiem filmu coraz bardziej nurtują, a także świetnie się przeplatają, przez co nie pozwalają się nudzić. Narracja jest dokładnie taka, jak być powinna - na początku trochę leniwa, ale kiedy trzeba, to przyspiesza. Mnie podczas seansu zżerała ciekawość, czym twórcy jeszcze zaskoczą pod koniec, a zaskakujące zakończenie, które mimo, iż podważa sens niektórych wątków, nie wpływa na wysoką jakość całości. Gęsty klimat jest budowany przez właśnie tajemniczość, klaustrofobiczną atmosferę nadmorskiego kurortu, a także wnętrza, w których się akcja rozgrywa, co jest także zasługą zdjęć, a także genialne oświetlenie niektórych scen. Podkreślam raz jeszcze: jeśli ktoś, podobnie jak ja, uwielbia horrory, w których to historia gra pierwsze skrzypce powinien koniecznie sięgnąć po „Dead & Buried”– 9/10