Mocno średni, bo przewidywalny aż do bólu, powierzchowny (na to akurat potrafię przymknąć oko, bo to film tv) , do tego ociekający egzaltacją i patosem. Zupełnie tak, jakby nie można było mówić o sprawach trudnych i bolesnych z subtelnością i wyczuciem (ale to tak btw). Dobry chyba tylko dla tych, co lubią sobie popłakać przed ekranem.