Bardzo się cieszę, że nie tylko ja doceniłem rosyjskie filmowe „chudożestwo” i nawet pozwoliłem sobie opublikować parafrazę pewnego komunistycznego „bon motu”, z mierną nadzieją, że osoby, które dorosły w epoce „srajfona łupanego” cokolwiek zrozumieją. Druga sprawa to wspomniany przez Pana „sztafaż”, otóż przedstawia on Moskwę, o której marzyli bolszewicy ze „Słońcem Narodu” na czele, m.in. Dworiec Sowietow, ze stumetrową (sic!) statuą Lenina na szczycie. Ta Moskwa przyszłości to tak samo chora idea jak koncepcje Berlina/Germanii przygotowywane przez Alberta Speera pod dyktando A.H.

Dokładnie! Dziękuję. Co więcej - fragment kiedy Voland przedstawia się jako Niemiec który "przybywa by naprawić Moskwę" jakie to było mocne i wymowne!

I jeszcze jedno bo niechcący opublikowałem powyższe przed

Wracając do Bułhakowa i filmowego „chudożestwa”, to w 2012 roku został wyprodukowany serial „Biała Gwardia” i jeśli Pan jeszcze nie miał okazji zapoznać się z nim, to zachęcam — jeszcze jest na CDA.

Wracając do Bułhakowa i filmowego „chudożestwa”, to w 2012 roku został wyprodukowany serial „Biała Gwardia” i jeśli Pan jeszcze nie miał okazji zapoznać się z nim to zachęcam — jest w sieci za darmo.

Nie, ale dziękuję za polecajkę. Z pewnością obejrzę.

Niesamowite widowisko. Bez żadnego słabego momentu.

O ile sam wątek moskiewski poprowadzony został bardzo dobrze i w sposób wręcz przejmujący, to niestety Poncjusz Piłat zszedł na dalszy plan. Rozumiem, że priorytetem było opowiedzenie od nowa tej powieści, ale jednak trochę mi brakowało tego elementu. Wspaniałe jest nawiązanie do teorii, że głównym czytelnikiem tej powieści, do którego ją adresował Bułhakow, był Stalin. Wspaniała muzyka i scenografia. Aktorzy dobrani bardzo dobrze do swoich ról. Świta Wolanda bardzo diabelska, nie tak groteskowa jak w serialu, przez co wymowa dzieła jest dużo poważniejsza, zresztą wyeliminowano praktycznie wszystkie wątki komediowe.

Motyw Stalina w ogóle tutaj przewija się bardziej niż w powieści - co jest skutkiem tego, że Mistrz w filmie ma dużo więcej cech Bułhakowa niż w książce. A wiadomo o telefonie Stalina do Bułhakowa (krótko po pogrzebie Majakowskiego) i o tym, że Bułhakow miał jednak do Stalina pewną słabość (dość rosyjskie, bym powiedział). Rozumiem zabieg, że większy nacisk jest położony na uczucie Mistrza i Małgorzaty, to jest bardziej rosyjski romans. Na plan jerozolimski zabrakło miejsca, a twórcy przecież od początku chcieli mieć dzieło, czytelne na całym świecie więc te wątki wycięli. Trochę żal drugiej świeżości, Jałty czy wujka Berlioza.