Kolejny film który ogladalam z przyjemnością a którego zakończenie pozostawiło niedosyt....
Nie wyłapałam jednej kwestii, może ktoś mi to wytłumaczy: czy Janis przyznała się przed Arturo do celej tej historii z zamianą dzieci czy tylko wcisnęła mu kit, że dziecko zmarło i tam było takie zdanie "to było straszne ją tak znaleźć", ja to zrozumiałam tak że ona nie opowiedziała mu pełnej historii zeby nie wyjąć. Na wariatkę i mieć jeszcze szanse na powrót z nim i zrobienie drugiego dziecka, taki pragmatyzm trochę wyrachowany.
Jak chodzi o samą scenę końcową to nie kupuje tego łopatologicznego najazdu kamery na twarz dziecka. Sam pomysł z zamienieniem szkieletów na ciała tez łopatologiczny ale moim skromnym zdaniem lepszy i wystarczyłoby tylko to żeby podkreślić bezsens wojny. Sam fakt że Almodovar wziął na warsztat taki społeczno-polityczny temat mnie ucieszył, ale widać że jednak trochę mu brakuje obycia w takim rodzaju kina. Jeszcze jedbak kwestia która nie daje mi spokoju, a mianowicie na końcu poznajemy dosłownie na kilka sekund staruszki które przedstawiają co ich zmarli zabrali do grobu, oczywiście wszystko się znajduje, grzechotka, szklane oko itd. A potem Janis opowiada historię swojego dziadka która stanowi furtkę do tego że może on wcale nie został rozstrzelany tylko uciekł. Potem nie jest w żaden sposób zaznaczone że jego ciało tez tam jest, nie pamiętam jaka miała być liczba szkieletów.
W Kazdym razie po zakończeniu odczuwam lekki niedosyt, mniej oczywiste otworzyło by więcej furtek interpretacyjnych, a tak mamy banal o tym ze wojna to zło i że trzeba uporządkować najpierw przeszłość aby móc w ogóle budować jakąś przyszłość.