kolejna odsłona tego samego zjawiska - ani podległa, ani zbuntowana - kroczy dumnie równym krokiem z tyłu w pochodzie innych wybitnych świadectw tego typu, a są ich dwa rodzaje:

pierwszy - to dawanie świadectwa artystycznego niepokoju prosto z piekła:

Jodorowsky's Dune z jodo,
Hearts of Darkness z coppolą,
Burden of Dreams z herzogiem,
Lost in La Mancha z gilliamem,
kulisy powstawania Chłopca i Czapli z miyazakim,
wspomnienia formana na Jim i Andy,
wspomnienia andersona na Magnolia Diary,
wybryki brando na planie Wyspy Doktora Moreau w The Lost Soul,
wreszcie Lynch z 2007 i Eraserhead Stories - wspomnienia z pracy na planach Głowy do Wycierania i Inland Empire.

drugi - w kontrze do powyższych a ponadziemskich nadzmagań olbrzymów i wysokiej klasy specjalistów od znoszenia tak zwanego bólu porodowego - to dawanie świadectwa artystycznego spokoju i spełnienia prosto z nieba:

https://youtu.be/HtqU2Gy_mdw?si=Yj0K3UdTjexic79K

cud i frajda z narodzin bliżej, mocniej, teraz!

wszak nie wszystko jest stąpaniem na krawędzi szaleństwa, niesubordynowana materia wszelkiego stworzenia bywa też łaskawa.

tyle wyliczanka.

teraz, oryginalność raportu figgisa polega na zbawiennym koktajlmixie dwóch powyższych typów - równoległym współistnieniu i piekła i nieba.

definicja komedii jako tragedii, która przydarza się komuś innemu w tę produkcję skierowana osiąga swoje apogeum.

oto wszystko się pali, a widz nie potrafi przestać się uśmiechać..

czy francis zrobi jeszcze jakiś film? tego nie wiem, ale jedno jest pewne: facet ma naprawdę sporo szczęścia, że nie stoi w kolejce po darmową zupę..