Moim zdaniem Melancholia, to coś więcej niż studium depresji, kontrastowanie postaci,
wizja końca świata itp. Von Trier jest przewrotny i bardzo inteligentny, dla niego zawsze
forma (w tym wypadku romantyczny film katastroficzny) jest machiaweliczna (patrz idioci,
dogille, szef wszystkich szefów albo nawet antychryst). On się często z naiwnych widzów
śmieje, tak jak z tych, którzy spodziewali się apokalipsy rodem z 2012.

To moim zdaniem nawet nie tylko jeszcze film o stanie umysłu, końcu jako wybawieniu
ale biorąc też pod uwage jego wypowiedzi o wpływie Nietzschego, film o wartościach,
prawdzie, wartości poglądów, nauki, przyjemności, postepu, sztuki, podejścia do
represyjnej kultury.

Na płytszym poziomie też prywatnych podejść do świadomości końca. Można tu zamknąć
oczy jak dziecko, strzelić sobie w łeb, szaleć, kiedy ma się wiele do stracenia, nie
przywiązywać się do niczego, żeby przyjąć koniec (ale warto zauważyć, że ta centrowa
postać Justine jako jedyna zachowała rozsądek, i chociaż mówiła od początku prawde
ludziom w oczy, zbudowała tą magiczną grotę z nieświadomym niczego dzieckiem,
chociaż nie miała w tym żadnego interesu, bo nic na tym świecie nie było dla niej warte
łzy).

Każdy z tych poglądów dawał ten sam wynik: film kończy się uderzeniem planety. Zupełny koniec.

Moim zdaniem to bardzo mądry i piękny film. Tylko trzeba myśleć ;)