Melancholia (gr. μελαγχολια) to w języku potocznym zasmucenie związane ze wspomnieniami, stan lekkiego przygnębienia.

W dawnym języku medycznym stosowano ten termin na określenie schorzenia psychicznego, które obecnie znane jest jako depresja.

W literaturze pięknej występuje również pojęcie melancholijny oznaczające stan permanentnego smutku, nostalgii (np. postać Hamleta).

Melancholia , to planeta ukryta za Ziemią i rozpoczyna taniec śmierci z Ziemią.

Von Tries rasowy, kontrowersyjny reżyser zabiera nas w bardzo osobistą i intymną podróż apokaliptyczną . Zainspirował się sesją terapeutyczną, mającej wyleczyć go z depresji. Inspiracją do napisania scenariusza było stwierdzenie terapeuty, że melancholicy w obliczu katastrofy zachowują spokój w przeciwieństwie do osób uważanych za normalne, które wpadają w panikę.
Monumentalność, dostojność otacza nas płaszczem dźwięków Wagnera z obrazami, które wprowadzają nas w mefistofeliczny nastrój : szara twarz Justin i spadające gołębie przechodzące w soczysty, zielony symetryczny ogród Le Notra, i znów przygnębienie, zimne barwy, stonowanie na obrazie Bruegla "Myśliwi na śniegu", wchodzimy w przestrzeń pozaziemską w kobaltach.
Zwolnione kadry scen : upadający koń w trawie, Justin wśród owadów, nadrealizm kroków Claire z synkiem na rękach, rezydencja gotycka i na tle panna młoda z siostrą i dzieckiem, by wprowadzić nas w "najpiękniejszy koniec świata" w obrazie wody, nenufar leży panna młoda z konwaliami uosabiając niewinność i pogodzenie z samym sobą...

Film podzielony jest na dwie części "Justine" i "Claire", dwie siostry i ich historia , są jak dwa żywioły, ogień i woda, stabilizacja i nie stabilizacja, pragnienia i ich brak, wszystko i nic.
W pierwszej części po surrealistycznym, apokaliptycznym wstępie trafiamy na wesele Justine i Michaela, przyjęcie w bajecznej rezydencji , zamek gotycki, goście i fundatorzy siostra Claire i jej mąż, którzy pragną , aby młodzi byli szczęśliwi, trudno dziewczynie z depresją zapewnić szczęście, gdy huśtawka nastrojów w każdej chwili może lawinę uruchomić.
Wesele i weselnicy bawią się dobrze i każdy w dość oryginalny sposób swój pobyt zaznaczy, zacznie się od spóźnienia 2 h państwa młodych, potem dość kontrowersyjne wystąpienie matki panny młodej, która nie popiera instytucji małżeństwa, ojciec panny młodej również wydaje się oderwany od rzeczywistości, przy okazji szef Justine, która pracuje w reklamie, potrzebuje na gwałt hasła reklamowego, sloganu, zdrady też będzie, panna młoda zniknie, poszukiwania, i nad tym wszystkim próbuje panować i robić dobrą minę, Claire i jej mąż, choć wszystko chyli się ku katastrofie.
Druga część filmu "Claire" powinna zwiastować stabilizację, unormowanie, życia rezydencji i jej domowników. John , mąż Claire jest zafascynowany zbliżająca się planetą Melancholia, z synem przez teleskop interesują się tym zjawiskiem, przeglądają strony naukowe i uspokajają , że nic nie grozi ziemianom. burzy ten stan rzeczy silna depresja Justine, rozpad małżeństwa, które prawie się nie zaczęło. Rozpoczyna się taniec śmierci, oczekiwanie, napięcie i stan , w którym role sióstr się zmieniają, opanowana, normalna Claire zaczyna się obawiać, przestaje panować nad sobą, traci rozsądek i odpowiedzialność i bierność zaczyna nią kierować, irracjonalność. Justine w oczekiwaniu na zderzenie z nieznanym, przejmuje stery, w spokojny, opanowany sposób zaczyna działać, sprawuje opiekę nad załamana siostrą i jej synkiem, staje na wysokości zadania, zagrożenie wywołuje w niej obronność, podejmuje wyzwanie i postanawia przeprowadzić przez to zjawisko najbliższych, być z nimi do końca i zapewnić bezpieczeństwo.
"...Ziemia jest zła, nikt nie będzie za nią tęsknił..." słowa Justine
Wagner swą żywiołowością, wzniosłością dostojnie unosi apokalipsę depresji i końca świata, świetne kadry, montaż i aktorstwo. Kirsten Dunst zwyciężczyni Złotej Palmy Najlepsza aktorka 2011 nic dodać, nic ująć. Charlotte Gainsbourg świetnie wciela się w dwoistości natury - dama, opanowana i lęk, który spowoduje bezsilność, bezwład, paraliż. Charlotte Rampling i John Hurt - epizod, takich życzyć wszystkim.
Lars von Trier w najpiękniejszy sposób potrafi pokazać nieuchronność, niemy krzyk rozpaczy, niezrozumienie inności.