Jak to u von Tiera, wizualnie i muzycznie piękny. Szczególnie pierwsze sceny zaparły mi dech. Reżyser niemalże maluje tu przepiękne obrazy.

Jest to też poruszająca opowieść o depresji. Von Tier to przeżył. Mamy sprawozdanie z pierwszej ręki. Ja też tam byłam i nadal jestem. Ten film to dla mnie (jakkolwiek dziwnie to brzmi) monument postawiony ku czci wszystkich tych, którzy z depresją walczyli, walczą lub będą walczyć. Niestety, dla kogoś, kto tego nie przeżył, nadal może być to niezrozumiały bełkot, ale taka niestety jest rzeczywistość. Nigdy nie przedstawi się tej choroby tak, by każdy zrozumiał.

Historia o niemocy i ciągłych próbach, ale też o bagatelizowaniu w akompaniamencie złydnego zrozumienia i akceptacji. Przede wszystkim jednak, jest to opowieść o skłonnościach autodestrukcyjnych, stojących w kontraście z kurczowym trzymaniem się życia i strachem przed końcem.

Jest też jeszcze jeden fakt warty odnotowania. Zamiast czarnej czeluści, którą tak dobrze znają osoby z depresją, mamy tu piękny niebieski. Claire mówi w pewnym momencie, że w zasadzie Melancholia wygląda na przyjazną, ale nie wie, że tak naprawdę niesie ona śmierć. Dla mnie nawiązanie jest proste - depresja często świetnie się maskuje po to tylko, by w pewnym momencie, nierzadko z zaskoczenia, po prostu zabić.

Wielowymiarowy, piękny film. Czapki z głów, Lars.