Zgadzam się całkowicie, ja na film zareagowałam dokładnie tak samo. Nie byłam w stanie normalnie po nim myśleć, nigdy nie widziałam czegoś jednocześnie tak pięknego i przerażającego. Ten film uaktywnił we mnie pokłady strachu, o istnieniu których nawet nie wiedziałam, jakiś dławiący lęk przez utratą najważniejszych w życiu osób. Artystycznie film też jest pięknie zrobiony, zdjęcia są po prostu wspaniałe. Wielu osobom się na pewno nie spodoba, bo jest bardzo ciężki i przytłaczający. Ale każde piękno ma swoją cenę...

Widzę, że mamy podobne odczucia. Film, obok którego nie można przejść obojętnie, bo w końcu dotyczy czegoś, zapewne, nieuniknionego, a o czym nie myślimy na co dzień. Po zakończeniu seansu dobre kilka minut nikt nawet nie drgnął. "Czuło" się ten film w każdym mięśniu. Fantastyczne zdjęcia, niesamowita muzyka, bardzo dobra gra Kirsten. Jak dla mnie tylko Charlotte Gainsbourg, jak zawsze taka sama. Aktorka jednej miny. Ale film niezapomniany. Jestem wielką fanką poczucia estetyki i intensywności postrzegania świata, które to można zobaczyć w filmach Larsa von Triera.