Szkoda, że wcześniej nie ujrzałem Twego wpisu. Zaoszczędziłoby mi to pisaniny. Odbieram ten film dokładnie jak Ty.

Podoba mi się Twoja pisanina Gerard :).

Zgadzam się w całej rozciągłości.

A ja myślę ze to jednak nie jest studium depresji. Koniec filmu jest znany od początku (ja przeczytałem ulotkę przed seansem). Panna młoda zachowuje się dość dziwnie podczas całego czasu trwania seansu, ale tez jej zachowanie zmienia się zgodnie ze zbliżaniem się planety. Moim zdaniem jest to swoista wizja końca świata, pierwsza zupełnie inna od tych, które do tej pory widziałem (w stylu Armagedon czy 2012), taka piękna wizja z dodatkiem ukrytych znaczeń.
Jeżeli ktoś ma słabe nerwy to rzecz jasna odradzam, polecam tym, którzy lubią obejrzeć coś innego, i chcą wyjść z kina oczyszczeni z codziennych zmartwień.
Dla tych, którzy nie podjęli jeszcze decyzji czy warto pójść: pamiętajcie, ze nie jest to typowe kino rozrywkowe i w zamyśle autora chyba nawet nie miało być ;)
pozdrawiam

Proponuję przeczytać wywiad z Larsem von Trierem w Dużym Formacie z 26 maja :). Serdecznie pozdrawiam.

Ja tu raczej znajduję studium lęku o różnym nasileniu, różnych sposobach jego wyrażania i radzenia sobie z nim. Pokazany też jest wpływ planety na narastanie lęku. Wychodzi na to, że John mimo iż trzymał sie mocno, uspakajał żonę, to bał sie najbardziej, a studiowanie naukowych analiz i obserwowanie planety, a także jego pewność w bezpieczne ominięcie Ziemi przez Melancholię, było właśnie sposobem radzenia sobie z silnym strachem, pokazano jego wielką nadzieję i wiarę na szczęśliwe zakończenie. Tak ja odebrałam ten film. Twój odbiór tez jest właściwy , bo jest Twój :) Myślę, ze filmy Larsa każdy może różnie odbierać, bo są przepełnione emocjami, a te każdy z nas inaczej odbiera, analizuje, przekazuje i przeżywa. Dlatego też ciągle sie o tych filmach dyskutuje i budzą one skrajne emocje. :)

Ja właśnie sama mam problem z takimi hm, tematami i niepotrzebnie poszłam na Melancholię. Przeraziła mnie bardzo.