Najbardziej pusty, sztuczny, irytujący i najgorzej wykonany (kamera z ręki Parkinsona, zbliżenia na twarz wywołujące szczytowanie operatora, drewniane zachowania, denerwujące dialogi, irytujące dźwięki, dennie rozpisane sceny, w kółko wałkowany motyw muzyczny oraz podświadomie wywołana chęć zamordowania pani Gainsbourg gdy tylko pojawia się na ekranie) film, przez jaki postanowiłem się "przebić". Oprawienie depresji w tego typu audiowizualną porażkę to przykład celu uświęcającego środki. Osoby, którym się film nie podobał to niekoniecznie osoby nie rozumiejące poruszonego problemu, lecz również ci, którym ten pseudoartystyczny twór przysporzył przewlekłych mdłości z obrzydzenia oprawą. Co do depresji (doświadczonej na własnej skórze, argumenty o niezrozumieniu wybrańcy niech teraz schowają) - ukazanie problemu przez Bélę Tarra (choćby Koń Turyński, de facto z 2011) stawiam jako niedościgniony wzór. Choć w przypadku von Triera wyścig się nawet nie zaczął.