Jest to rodzaj filmu, do którego kluczem jest znalezienie metafory a ta pozwoli odkryć jego sens. W moim wypadku stało się to w momencie, gdy Leo pokazał Justine na ekranie komputera obraz planety Melancholii, kryjącej się za Słońcem. W tym punkcie historia Justine i nadchodzącego zagrożenia zlały się w jedno. Justine jest piękną, młodą kobietą, kochaną i odnoszącą sukcesy zawodowe. Cierpi jednak na depresję, która w dawnej medycznej terminologii nazywana była melancholią. Osobiście wolę dawny termin, ponieważ lepiej oddaje koloryt stanów jakie przeżywają osoby popadające w takie nastroje. To cena jaką płacą czasami wrażliwi ludzie o żywej, twórczej wyobraźni. Taka jest właśnie Justine. Dlaczego reżyser nazwał planetę Melancholią? Myślę, że jest to poetyckie zobrazowanie choroby. Planeta i umysł Justine to jedno. Ktoś w pewnym momencie mówi, że ta ogromna kula wygląda nawet "przyjacielsko". Z czasem, zbliżająca się nieuchronnie do Ziemi, bijąca magnetyczną aurą zimnego światła Melancholia przeraża. Początki depresji też mogą wyglądać niegroźnie potem jednak nabierają mocy i działają niszczycielsko. I nie ma ratunku. Nawet jej kolor, lodowaty, blady niebieski idealnie oddaje koloryt takich nastrojów. Długo można by pisać o symbolice tego filmu.