ja się zgadzam z tą wypowiedzią. dodałabym jeszcze, że zachwyciły mnie przepiękne ujęcia.

To wszystko co piszesz jest dla mnie zrozumiałe . Niezrozumiałe jest tylko po co to pseudo dzieło sztuki filmowej trwa tyle czasu. To takie rozgotowane danie gdzie najlepsza jego część rozpłynęła się wśród pozostałych dodatków. Myślę że Trier nie ma wiele do powiedzenia . Film ten może być przeżyciem dla osób skłonnych do depresji i jedynie tym mogę tłumaczyć Twoje dwugodzinne napięcie w trakcie oglądania tego gniotu . Dla mnie film był po prostu nudny . Jedyny plus to zdjęcia i gra aktorów. No ale ja jestem tylko pseudo-krytykiem

zgadzam się, że skrócenie tego filmu wyszłoby mu może na zdrowie...

To wszystko co piszesz jest dla mnie zrozumiałe . Niezrozumiałe jest tylko po co to pseudo dzieło sztuki filmowej trwa tyle czasu. To takie rozgotowane danie gdzie najlepsza jego część rozpłynęła się wśród pozostałych dodatków. Myślę że Trier nie ma wiele do powiedzenia . Film ten może być przeżyciem dla osób skłonnych do depresji i jedynie tym mogę tłumaczyć Twoje dwugodzinne napięcie w trakcie oglądania tego gniotu . Dla mnie film był nudny . Jedyny plus to zdjęcia i aktorstwo. No ale ja jestem tylko pseudo-krytykiem .

Mam bardzo podobne odczucia. "Obrońcy Tiera" wyrzucają brak zrozumienia. A co tu rozumieć? Owszem pierwsza godzina to kompletny bezsens, potem wszystko sensu nabiera, ale wcale nie oznacza to, że z tego powodu, w ekstazie nagłego oświecenia już "kupuję" cały film. A ten był przeciągnięty i nużący. Poza tym, nawet w świetle "nowych faktów" jakimi była niewątpliwie zbliżająca się planeta, to i tak było za dużo bezsensownych scen.

Albo ja jestem za głupia, albo z tym filmem było coś nie tak. I tak cały czas się zastanawiam... :)

czy ja wiem, czy pierwsza godzina to bezsens?
mogło sprawiać to takie wrażenie,ale na końcu wszystko się klei. dwa spojrzenia na koniec świata. Pierwsze: popadnięcie w depresję przez świadomość końca i nieumiejętność cieszenia się szczęściem chwili obecnej i próba realizacji tego,czego wcześniej się nie zrobiło. Drugie: spokój i wiara w to,że wszystko będzie dobrze przeradzająca się w panikę i rozpacz.
Bez tej pierwszej części film byłby jednak błahy. Może i minimalnie można było skrócić niektóre sceny, ale z kolei zrobienie z tego standardowych 90 minut zaszkodziłoby filmowi.
Nie każdy film musi być lekki łatwy i przyjemny,dla relaksu :)

No, może nie jasno napisałem. Pierwsza godzina to irracjonalne zachowanie głównej jak z resztą też pozostałych bohaterów. Potem niby wszystko się wyjaśnia, dlaczego tak się zachowują, ale tak naprawdę, nic się nie wyjaśnia, poza kuglarską sztuczką "a kuku, melancholia to planeta". A skąd Justin wiedziała, że to koniec świata? A dlaczego pozostali się tak zachowywali? Ot, tak przykładowa rodzina i zwyczajne wesele??? No, proszę Cię.
Poza tym, nawet przystałbym na pewne niedoskonałości, gdyby nie było to tak beznadziejnie przeciągnięte. I kto tu mówi o łatwym kinie? No, przynajmniej nie ja. Uwielbiam kino różne, m.in. ambitne, mądre, poważne. Melancholia taka nie była. A jak już mam wyciągać wszystko co mi nie podeszło, to pomimo ładnych efektów, zderzenie dwóch planet z pewnością tak wyglądać nie będzie. Wydaje mi się, że pierwszym poważnym uderzeniem będzie uderzenie atmosfery.

„irracjonalne zachowanie głównej jak z resztą też pozostałych bohaterów”- no błaaaaaaagam Cię. Justin była w ciężkiej depresji. Mimo wszystko ambitnie walczy, w tym celu stara się żyć schematycznie- ma świetną pracę, faceta, jest śliczna i uśmiechnięta. Sądzi że takie dążenie do normalności ją uleczy a prawda jest taka że to jeszcze bardziej ją dobija. Starając się uszczęśliwić innych jest zmuszona „uszczęśliwiać” samą siebie ale nie może tego zrobić co powoduje że ma wyrzuty sumienia i żal do siebie i otoczenia- błędne koło które powoduje nawarstwienie się problemów.
Jak takich warunkach zachowywać się racjonalnie? Justin podczas wesela ciągle stara się być idealna, kiedy sprawa się rypie chce to naprawiać ale w rezultacie dzieje się jeszcze gorzej. Miota się chcąc wszystkich zadowolić co prowadzi do tego że w rezultacie ich zawodzi.
A pozostali? Rodzina i najbliżsi są świadkami jej choroby. Starają się jej pomóc (siostra, mąż, kamerdyner, siostrzeniec) ale to też do niczego nie prowadzi. Sami nie wiedzą co robić więc chwytają się każdej okazji. Natomiast zachowanie rodziców i szefa panny młodej oczywiście jest irracjonalne, ale te postacie musiały zostać tak pokazane żeby wyjaśnić widzowi powód choroby Justin.

"żeby wyjaśnić widzowi powód choroby Justin" - ahaaaaaaaaaaaaaa. :) Czyli to był film o depresji Justin, a planetka tak przy okazji huknęła w ziemię? :):)
Pewnie jej partner, nowy mąż wiedział, że taka jest, pewnie wcześniej wielokrotnie robiła mu takie numery, ale co tam, miłość jest potężna..... ;)
Dobra tam, nie ma się co kłócić. Podobało się, to OKI, mnie kompletnie nie. Choć lubię filmy i psychologiczne, i z efektami specjalnymi, i dramaty i SF. Dla mnie Van Trier nie ma zupełnie wyczucia, albo ma, ale wie, że podobnie jak Tarantino, o filmie musi być głośno. To jest podstawa, reszta to bzdura, resztę dorobią widzowie. Tylko musi być coś przełamane, coś wywrócone, najlepiej pożarte i zwymiotowane. Wtedy widz się na to rzuci. A czy to ma sens? A kogo to obchodzi. Tak to chyba działa. Niemniej pozdrawiam. Bo choć zupełnie się z Tobą nie zgadzam, potrafię docenić inteligentny wpis.
Chciałbym tylko wiedzieć, skąd ta wiedza o Justin? O jej ciężkiej depresji (rozumiem, że masz na myśli jakiś wielomiesięczny okres zapaści)?

Skąd wiedza? Ciężko nazwać to wiedzą bo to sprawa dość intuicyjna ;) Nie znam się na psychologii ale właśnie tak wyobrażam sobie kogoś z nieleczoną depresją. Poza tym Justin mieści się w typowym schemacie bohatera filmów Larsa więc od pierwszych 3 minut filmu spokojnie można założyć że coś z nią będzie nie tak.
Generalnie zależy czego od kina oczekujesz- ja lubię takie obrazy które dają mojej wyobraźni duuuuże pole do popisu. W sumie im mniej powiedziane tym lepiej bo możesz taki film interpretować „pod siebie”. Chyba nic nie poradzę na to że lubię filmy „pożarte i zwymiotowane”. Zaczynam się tylko niepokoić bo wychodzi na to że jestem jakąś dżdżownicą albo inną bakterią gnilną ;)
Bądź pozdrowiony

:)
No i dobrze. Możemy mieć inne zdanie, nie musimy sobie zaraz skakać do gardeł, jak to w modzie teraz. Nie śmiałbym żadnej kobiecie w kwiatach, czy z kwiatów zasugerować, że jest dżdżownicą! :)
Jednak idąc tropem Twoich preferencji filmowych, największy sukces Van Triera nastąpi, kiedy film będzie miał tylko napisy początkowe i końcowe. :)
No, ewentualnie w tle, w stroboskopowym oświetleniu będzie się pojawiał męski członek? ;)

Nigdy nie byłam wybitnym „skoczkiem dogardłowym” więc dobrze dla mnie że odpuszczamy sobie ten kluczowy element dyskusji :P
Pomysł brzmi ciekawie ale mimo wszystko wolę żeby Lars nie szedł w tym kierunku. Gdyby poszalał z do tego stopnia przesadzonym minimalizmem większość fanów jego twórczości (ze mną na czele) sprałaby mu tyłek. Zdecydowanie bardziej wolę obejrzeć 2-3 godzinną plątaninę obrazów które przytłaczają atmosferą i wpędzają w psychicznego doła na okres 72 godzin od aplikacji.

:) Cóż ja nie powiedziałem, że te napisy miały trwać mniej niż trzy godziny... ;)