i hear dead people.. i nie tylko.. bardzo niejednoznaczne kino akustycznego niepokoju, które w dziedzinie patrzenia na świat uszami (i nie tylko, uszy są tu jedynie antenką, pasem transmisyjnym, punktem wyjściowym zaledwie) nie ma sobie równych..

dobra, tam, taki na przykład haley joel widział nieżywych ludzi, taki wujek boonmee widział swoje poprzednie wcielenia, taki doktor xavier (x-man ze stajni rogera corman) widział jeszcze więcej i nie mógł tego zatrzymać, ale to co słyszy tildka, w której cielo-umyśle najprawdopodobniej nastąpiło rozregulowanie zaworu i zwolnienie blokady komory maszyny losującej, to coś co wykracza poza granice racjonalnego pojmowania..

o ile w jakimś tam Wybuchu de palmy czy Powiększeniu antonioniego zagadka wizualno-akustyczna była kryminalna, oparta na podstawach naszego, swojskiego, tak zwanego trójwymiarowego świata zjawisk, tutaj ocieramy się o gęstości, które nie są z niego; doświadczamy umowności wszelkich granic powstałych wyłącznie w oparciu o nasz aparat poznawczy (tak jak np. liczbowy system dziesiętny istnieje, bo mamy dziesięć palców) i przenikamy wymiary.

koniec końców szczęśliwie lądujemy, trochę na ziemi, trochę nie na ziemi, w jakimś metafizycznym zawieszeniu; zostajemy wytrąceni z dotychczasowego porządku wszechrzeczy, wtrąceni w inny model narracji - jakby naszym udziałem była jakaś wyższa forma wtajemniczenia, którego na pierwszy rzut ucha nie rozumiemy, ale które jest nam niezrozumiale bliskie, któremu chętnie się oddajemy..

reasumując: jedno z najszlachetniejszych zadań kina jak dla mnie - kina w służbie wciągania widza w odmienny stan świadomości - zrealizowane po mistrzowsku.