Jak nakręcić film o mgle? Zupełnie zatonąć w intensywnej bieli czy szukać oparcia w wyłaniających się sylwetkach budynków i ludzi? W swoim zaskakującym eksperymencie Nicole Vögele łączy obie strategie, zestawiając obrazy w swobodne, nieraz dezorientujące ciągi skojarzeń, spojone kapryśną logiką snu. Wzgórza zasnute chmurami, sterylne obserwatorium astronomicznego, puszysty biały pudel, parkiet dyskoteki tonący w sztucznym dymie. Klucza do tej filmowej zagadki nie znajdziemy łatwo, a może wcale nie należy go szukać. Szwajcarska reżyserka, poddając się swojej wyobraźni, prowadzi widza przez meandry barw, faktur, industrialnych dźwięków i niepozornych zdarzeń. Dzięki tej wizualnej grze przeciwieństw i asocjacji "Mgła" roztacza atmosferę tajemnicy, trudnej do zgłębienia, ale uwodzicielskiej. Vögele nie brakuje przy tym humoru, bowiem gdy mgła opada, autorka kieruje swoją kamerę na ludzi – przedstawionych z ciepłą ironią outsiderów, którzy żyją w swoich zamkniętych, nieprzeniknionych światach.