Zabawny, owszem, z dowcipnymi dialogami (czuć francuski pierwowzór) i przekonująco zagrany, ale mądry? Ja tu poczułem, jak w większości filmów reżyserowanych przez kobiety, oddech mizoandrii, przytępionej - fakt - przez narrację komediową. Pod rozwagę - czy nie jest tak, że mężczyźni kochają kobiety za to, jakie są, natomiast kobiety kochają mężczyzn za to, kim są? Chodzi mi oto, że role, jakie pełnimy w życiu, determinuje to czy jesteśmy kobietą, czy mężczyzną i w ten sposób jedna z płci stereotypuje drugą. Tylko miłość pozwala (na jak długo?) zerwać ze stereotypem lub - jeśli jej i jemu jest z tym dobrze w związku - wypełnić stereotypy. Nie wiem, czy się nie zagalopowałem...

Piękny cytat, taka kwintesencja uczucia jakiego większość z nas potrzebujemy. Bardzo polubiłam główną bohaterkę. Przykrym mi było, jak zobaczyłam, że po raz kolejny by była szczęśliwa "trzeba ją wyretuszować". Podobało mi się jak główny bohater stwierdził, że wspaniała była jeszcze przed zmianami.

Czy krytyka patrzenia na tyłek to od razu mizoandria? Zresztą - bohaterka sama dochodzi do pewnych wniosków, podobnych nieco do przesłania 'Bimbolandu' z Gerardem Depardieu (nakręconego przez faceta notabene).

Właściwie @Krzypur tutaj.