Niech będzie pochwalony. Ja uważam, że było wręcz odwrotnie. Wątek głownego bohatera słusznie jest (bardzo stabilną) osią filmu, na podstawie którego powstala ksiązka i pozniej film. Momenty, w których brał udział są najbardziej prawdopodobne, w przeciwieństwie do reszty, czyli nieustannego zabijania, które być może po pewnym czasie nie wywołuje żadnego wrażenia co, jesli taki byl zamiar rezysera, jest dosyc przerażające. Nie sądzisz? Byłby to nie pierwszy dowód na to, że samo życie nie wystarcza do opowiedzenia wciągającej historii - trzeba ją zawsze jakos doprawic, zeby nabrala pikanterii. Nie mam tego za zle twórcą jezeli efekt końcowy, jak ten film, jest tak powalający.

Pozdrawiam.
Samarytanin