Gdyby nie drobny szczegół, jakim jest fakt, że film jest oparty na faktach uznałabym go za bardzo ciekawą historię z wartką akcją, momentami zabawną...ale film opowiada o czymś co wydarzyło się naprawdę, w 13 milionowym mieście, na obrzeżach cywilizacji. Światem dzieci rządzi pieniądz, podobnie jak dorosłych, handel narkotykami, gwałty, morderstwa są środkiem do rządzenia światem slumsów...dzieci, czasami wykorzystywane w wojnach jako żołnierze spisują się w tej roli znakomicie, nie znają lęku, życie nie zdążyło ich nauczyć, że należy się bać...nie rozumieją, jak wielkie znaczenie ma to co robią, to że niszczą świat wokół siebie...nie mając innych wzorców zaciągają się do gangów a potem już nie ma odwrotu. Świat jest okrutny a codzienność w dzielnicach nędzy, których mieszkańcy, wyrzuceni poza nawias społeczeństwa nikogo nie obchodzą, brutalna aż do bólu.
Film fantastycznie zrobiony, prostota przedstawienia tematu zaskakuje, jednak przemoc wylewająca się z ekranu stępia naszą wrażliwość, bo kilkudziesięciu minutach przestajemy reagować, siedzimy wbici w fotel, obserwując kolejne kadry i nawet ten jeden pozytywny element układanki, nasz młody fotograf, któremu jako jedynemu udało się wyjść ze slumsów niczego nie zmienia w obrazie rzeczywistości. Jest ona czarna i pomimo upału nie ma tam miejsca na słońce...ono po prostu zniknęło, przestało świecić dla takich miejsc.
I na dobrą sprawę nawet teraz nie dociera do mnie...chyba bardziej niż nie dociera staram się nie myśleć o tym w tych kategoriach, że życie niektórych ludzi jest piekłem, w które wchodzi się mając lat 5 i można nie dożyć lat 7, kiedy w Polsce obowiązkowo idzie się do I klasy podstawówki...wielu bohaterów filmu nie doczeka takiej chwili, większość z nich nigdy nie nauczy się pisać i czytać. Podobnie jak grupa chłopców kilkuletnich dyskutujących w końcówce filmu „jak przyjdą to ich zabijemy” „a jak ci przyjdą to też ich zabijemy”... „czy ktoś z was umie pisać?” zgłasza się jeden „tak jakby” „to zrób czarną listę kogo mamy zabić”...