Jeżeli nie jesteś skończonym kretynem albo redaktorem filmwebu, wiesz, że to nie jest na
serio. Ale jeżeli nie jesteś puszącym się mądralą, ubezwłasnozdanioną owieczką albo
hipsterem, wiesz, że to nie jest jakieś uber wielkie kino.

Oglądało się sympatycznie - odwrócenie stereotypu, według którego to faceci są chciwi i
bezwzględni, udało się całkiem nieźle i zapewne to najbardziej zraziło panią recenzentkę
filmwebu. Wszystko wokół zespołu liderowanego przez Grabowskiego cieszyło buzię. Rola
Preis właściwie robiła film. A przy tym kilka słodkich prymitywnych żartów, czyli tego, co
tygrysy lubią najbardziej. W tle jakieś tam szkiełko na sprawy społeczne (od razu
przypomina się pani, która wyprowadziła z PKP grube pieniądze, bo jej się "na starość
zachciało być kimś", czy coś takiego).

Z przymrużeniem oka i bez wchodzenia w pompatyczność czy też jakiś zbędny patos
Kondratiuk zrobił film, który można obejrzeć, ale którego nie oglądając, nic się nie straci.