Generalnie masz rację, muszę jednak dodać jedną uwagę: Mistyfikacja to nie
jest biografia Witkacego. I biorąc to pod uwagę nie ma powodu do oburzenia.
Moim zdaniem ten film to jest bajka dla dorosłych, na dodatek przepięknie
pokazująca to, czego brakuje w "zwyczajnym" życiu. Ja się nie bulwersowałam
, ale pewnie dlatego, że nie spodziewałam się dokumentu, tylko dobrej
fabuły. I jest dobra.

Stawiasz pytanie właściwie o sens kina. Nie spodziewałem się (para)dokumentu czy biografii Witkiewicza - wręcz przeciwnie: śmiałej wariacji na temat kilku epizodów z jego życia, tak jak opisywał to Koprowicz we wcześniejszych wywiadach. Chodzi mi nie tyle o wiarygodność fabuły, co o jej zgodność z dorobkiem Witkacego (jakąś duszę filmu). Tymczasem "Mistyfikacja" ukazuje wątki, które zamiast tworzyć tło obrazu (punkt kontrastu), wyłamują się na pierwszy plan. Jeżeli potraktować film jako rozrywkę, to "Mistyfikacja" nie wypada najgorzej, przepięknie:) to ujęłaś: pokazująca to, czego brakuje w "zwyczajnym" życiu. Natomiast jako film artystyczny czy choćby artystyczno-rozrywkowy wypada miernie. Pomysł na film był znakomity, ale trudny i wymagał wyczucia, nawet jeśli zamierzono realizację tylko wątku kryminalnego. Do Witkacego wcale nie trzeba "mieć zdrowej wątroby i łba do picia", trzeba mieć "instynkt metafizyczny" i umieć z niego drwić.
Nie czułem się wcale oburzony (przyzwyczaiłem się być traktowany jak idiota;), bywały chwile, w których wybuchałem śmiechem, pustym śmiechem.

Chyba wiem co masz na myśli: obcowanie z dziełami Witkacego jest wyzwaniem, wymaga wiele wyobraźni i wiedzy, zdecydowanie więcej niż rozrywkowa "Mistyfikacja". Oczywiście tak. M.in. dlatego, że film nie jest o Witkacym, a raczej o tym, jak widzieli/widzą go inni - a to, jak sam napisałeś, nie jest skomplikowane.