Jawnej propagandy, w każdym z tych 3 produkcyjniaków jest tyle samo i na szczęście bardzo mało. Aby widza nie przepędzić partyjną, socjalistyczną retoryką Vorlicek ograniczył ją (choć musiał kapkę zostawić) do minimum, tak, że współczesny widz (o ile taki się znajdzie) może jej nie zauważyć, albo nie odczytać. Vorlicek odwołał się za to do wartości ogólnoludzkich, jak uczciwość, lojalność, przyzwoitość czy wreszcie miłość i za tym się mocno i udatnie opowiada. Bo Vorlicek to artysta, który umie opowiadać, nawet tak, wydawałoby się beznadziejnie nieciekawe historie.
Ale oczywiście nie znajdziemy u Vorlicka diagnozy diabelskości systemu, który sam jest nieludzki i niszczy z automatu te wszystkie ludzkie wartości. Dlatego tak niebezpieczny jest zdolny artysta w służbie władzy, który potrafi zło ukryć, a nawet przemienić je w dobro.