Nie czytałam ksiązki i nie oglądałam pierwowzoru, uważam jednak, że masz całkowitą rację. W miarę jak zaczęły wychodzić powiązania poszczególnych osób z Amstrongami po prostu zaczęłam się domyślać, że każdy miał coś wspólneogo z tym morderstwem, dlatego nie było to dla mnie żadne zaskoczenie...

Racja, w oryginale wszystko wyjaśnia się na końcu. Myślę, że zmieniono to w tym filmie głównie dlatego, żeby "nie wiało nudą". Nie oszukujmy się, geniusz historii Christie polega głównie na genialnych dialogach, ale dzisiaj dla większości byłaby to ogromna wada i dlatego, niektóre wątki są wyjaśniane "na bieżąco".

Na tym polega problem z ekranizacjami książek o Poirotcie. W nich nasz mały Belg często widzi coś, słyszy coś lub dostaje telegraf od kogoś, ale MY-CZYTELNICY nie dostajemy tych informacji, przez co bardzo trudno samemu jest zgadnąć kto jest mordercą. W filmach. W filmie taka konwencja nie do końca jest dobra, bo byśmy częściej widzieli Herculesa który uśmiecha się sam do siebie pod nosem po wpadnięciu na coś, niż jakąś akcję.

Masz rację, dlatego nie czytam i nie interesują mnie klasyczne kryminały w stylu Agaty Christi. Próba rozwiązywania zagadki przypomina teleturniej "Idź na całość" i emocjonowanie się wybieraniem lewej lub prawej bramki. Autor zwodzi i manipuluje czytelnikiem jak chce i zawsze może na końcu wszystko zburzyć twistem.
Cała wielkość Agaty polegała chyba jedynie na tym, aby pod tą złudną i w sumie prymitywną rozrywką polegającą na rozwiązywaniu zagadki, które żadnym rozwiązywaniem tak naprawdę nie jest, przemycić głębsze refleksje i przemyślenia.